La fuerza no proviene de la capacidad
física sino de una voluntad indomable


domingo, 7 de marzo de 2010

LAS COSAS QUE NO NOS DIJIMOS

Este es el libro que estoy leyendo actualmente, y aunque no voy a hablar de él, su título me recuerda muchos momentos de la vida. De cualquiera de nosotros.
LAS COSAS QUE NO NOS DIJIMOS. Es triste pensar que a las personas queridas, que ya no están con nosotros, nos han quedado muchas palabras, frases, recuerdos, hechos, por decirnos. No debemos perder la oportunidad de expresar siempre aquello que sentimos. A veces la vergüenza, el orgullo, o lo que sea, hace que nos reprimamos de decir lo que pensamos.

A menudo tambien nos encontramos con ganas de decir aquello que pensamos, pero que sabemos que a nuestro interlocutor no le va a gustar, porque igual le sienta mal, porque no siempre podemos ser sinceros y soltar un TE EQUIVOCAS, NO TIENES NI IDEA, PERO NO VES QUE ÉL NO TE QUIERE??, TIENES QUE CUIDARTE MAS, ETC..

Me identifico como una persona diplomática, que se piensa mucho las cosas antes de decirlas. Cuando es algo bueno y sé que le gustará oirlo a la otra persona, lo suelto, no tengo problemas en explicar mis sentimientos, pero cuando es al contrario, me cuesta. Y me gustaría ser más directa, sin tapujos.

Aún no sé como termina el libro,pero pinta interesante. Trata de la relación entre un padre y su hija, que antes de morirse él, han estado dos años sin apenas hablarse... Y muchas cosas que sentian no llegaron a decírselo nunca..

Feliz Semana

P.D. Mis entradas son muy esporádicas, porque no tengo nunca tiempo. Puede sonar a clásico, pero me faltan horas. Pero os iré visitando y siempre que pueda os dejaré algún post para que sepais que Existo.

 

6 comentarios:

  1. Hauríem d'aprendre a saber expresar més i millor els nostres sentiments. Ja ens diràs com va el llibre, si me'l recomanes tu, el tindré en compte.

    Saps, ànima besona, que t'entenc perfectament en això que dius de la manca de temps??? Per què serà?

    Sé que si una de nosaltres precisa quelcom, només cridant el nom allí hi serem, oi?

    Ai! si poguèssim comprar el temps!!!

    Mil petonets i bona setmana, Azu.

    ResponderEliminar
  2. pues veo q nos pasa igual...

    cuando a alguien le pasa algo bueno (trabajo, embarazo...) comienzo siempre a preguntarle, interesarme, felicitarles... porque sé q les gusta, porque son mis amigos, porque para ellos es importante.

    Ahora... cuando algo es negativo... bffff, me cuesta la misma vida y a veces (muchas) no digo nada.

    besos


    Alma


    P.D.:: A ver si sacas un ratito más libre para escribir.
    besos

    ResponderEliminar
  3. Hola ciudadana Azu,
    Me alegra mucho volver a leerte aunque es verdad que yo también ando bastante escaso de tiempo.
    Dentro del mismo tema son dos cuestiones diferentes las que tratas.
    1) Todo aquello que nos ha faltado por decir a nuestros seres que ya no están con nosotros
    2) Lo que, cara a cara, le diriamos a nuestro interlocutor.
    En el primer caso es dar la palabra a nuestro corazón.
    En el segundo es, si de una persona considerada de verdad amiga, decirle siempre la verdad. Su reacción nos dará una respuesta inmediata: Decía ser amigo/a pero no lo era, ó, es amigo/a y sabe que le hablas con franqueza.

    Para tí, ciudadana, un besazo enorme.

    ResponderEliminar
  4. Expresar sempre costa, com més important es la ocasió més, cal aprendre'n
    Si no tens temps treu les piles dels rellotges que t'envolten, faràs tard a per tot ja ho sé, però ja hauràs gaudit del temps. Queda bé, però millor que no ho fem....;) ànims.....i temps

    ResponderEliminar
  5. Hola preciosa, buenas noches.
    Me ha llamado la atención la portada porque este libro lo leí el año pasado, fue un regalo de una persona muy querida, Montse, y que me encantó.
    Espero no tener que guardar nada y poder decir todo lo que siento ahora ( para que no me ocurra como a la protagonista de la novela ).

    De momento no me apetece escribir nada pero eso no quiere decir que no os lea, estoy al tanto.
    Muchos besitos guapísima y gracias por acordarte de mí.

    ResponderEliminar
  6. Azu, en mi blog escribí algunos posts y ráfagas sobre lo mismo que dices tú. Después que mi suegra haya estado al borde de la muerte, y ver que la vida te cambia en un segundo he decidido expresar mis sentimientos y decir las cosas que siento a las personas que quiero: lo importantes que son para mi, lo mucho que las admiro, que aprendo de ellas, el apoyo que me dan...En cuanto a los comentarios negativos, esos me los guardo, en el fondo yo no sé nada de las circunstancias reales, ni del fondo del asunto, pero si me piden mi opinión entonces entro a trapo y no me dejo ni una coma, guste o no guste, y si no me piden opinión, estoy ahí cerca para cuando me puedan necesitar. Un beso, se te echaba de menos!

    ResponderEliminar

Gracias por dejar tu opinión.